Ik ben geboren en getogen in de Deventer wijk De Hoven, heb daar m'n hele jeugd doorgebracht. En als ik terugdenk aan die tijd, dan kan ik stellen dat ik enerzijds een heel normale, maar tegelijk een bijzondere jeugd heb gehad.
Behalve de sporten die voor een bepaalde periode "hot" waren, werd er altijd gevoetbald. Het liefst de hele dag. Op straat, maar ook veel in de speeltuin De Hoven. We speelden daar elke avond een grote partij met oud en jong door elkaar. Daar speelden mensen mee die ouder waren dan twintig, in onze ogen was je dan al echt "groot", maar ook jongens die pas een jaar of zeven, acht waren, zoals ik.
Dat was natuurlijk geweldig als je daar als één van de jongste tussen mocht lopen. Als kind wilde ik eigenlijk altijd maar één ding: spelen voor Go Ahead Eagles. Maar dat was aan de andere kant van de IJssel. En als je jong bent is dat best ver.
Zelfs in die tijd hadden ze daar al een soort open dag, waar een paar honderd voetballertjes op af kwamen. Ik wilde daar dus ook heen. Alleen: ik was pas zeven en dus nog te jong. Je moest in die tijd namelijk acht jaar zijn om lid te kunnen worden van een voetbalclub en dus moest je ook acht zijn om je op te geven voor de open dag. Maar omdat ik altijd in de speeltuin voetbalde, wist iemand van Activia, de voetbalclub uit de buurt, dat ik graag op voetbal wilde. Deze man, volgens mij was hij een bestuurslid, kwam naar me toe en zei dat ik ondanks dat ik pas zeven was, lid mocht worden van Activia.
Daar heb ik twee jaar gespeeld. Maar de drang naar Go Ahead bleef. Het ging me niet eens zozeer om profvoetballer te worden; Go Ahead was gewoon mijn club. En ik wist ook wel, dat als je daar zou slagen, je betaald voetbal zou spelen. Uiteindelijk ben ik toen ik negen was in m'n eentje die acht kilometer gaan fietsen naar de open dag van Go Ahead. Daar waren een paar honderd jongetjes en er werden verschillende partijtjes gespeeld. Tijdens deze wedstrijdjes werd gekeken of je goed genoeg was of niet.
Ik had trouwens het idee dat iedereen, behalve ik, elkaar daar kende. Want ik kwam van de andere kant van de IJssel en was de enige die niet écht uit de buurt kwam. Aan het einde van de dag werd ik gekozen. Vervolgens heb ik alle selectie-elftallen doorlopen tot ik op mijn zeventiende debuteerde in het eerste.
In die speeltuin ben ik overigens zelfs nog blijven voetballen toen ik al in het eerste van Go Ahead zat en het eigenlijk niet meer mocht. Ik woonde toen nog thuis en dan had ik wel eens twee keer per dag getraind en ging ik daarna toch nog naar de speeltuin om te voetballen.
Pas toen ik op m'n drieëntwintigste naar AZ vertrok, was het tijdperk De Hoven verleden tijd. Maar terugkijkend en -denkend, ben ik nog vaak (en graag!) dat zevenjarige jochie dat tijdens de partijtjes in De Hoven droomde van Go Ahead…
You can follow any responses to this entry through the
RSS 2.0
feed. You can
leave a response
.